Ik vergader, dus ik besta

In 1990 was Duitsland in de war. Zo kon het gebeuren dat we met veel moeite met een groep wandelaars de grens met Oost Duitsland konden passeren. En dat drie dagen later, op de terugweg, de grensposten waren opgeheven. Tijdens deze trip raakte in gesprek met Nico. Nico was eind vijftig en studeerde Kunstgeschiedenis. Hij was eerstejaars en had het enorm naar zijn zin, als student en als wandelaar. In zijn vorige leven werkte Nico bij het ministerie van Sociale Zaken. Topambtenaar, zoals hijzelf zei. Met een auto en een chauffeur. En een autotelefoon, zo’n echte koelkast.

Zijn werkweek bestond uit autorijden, vergaderen en telefoneren. Tijdens de autoritten bereidde hij zijn vergaderingen voor. Hij reed kriskras door Nederland. Was overal geweest en had alle vergaderlocaties wel gezien. Hij ‘deed’ een vergadering of 6 per dag, met soms een uitschieter naar 10. Zijn truc? Hij was inbreker. Inbreker in vergaderingen. Als Nico arriveerde waren zijn gesprekspartners al een tijdje bezig. Zodra Nico op de deur klopte, gooide de voorzitter de agenda om. Nico’s onderwerp kreeg onmiddellijke aandacht.

Op zijn 56^e ging het mis. Hij kreeg een zware hartaanval, in de auto. Zijn chauffeur heeft zijn leven gered. Nico kon niets meer. Zijn leven als inbreker was voorbij. Hij werd volledig arbeidsongeschikt verklaard.

Als je altijd nog de wens had om Kunstgeschiedenis te studeren, heb je nu het recept in handen. Bedenk wel dat je in de vorige eeuw om minder werd afgekeurd dan nu.