De studenten willen meer inspraak. Ze willen meer te zeggen hebben binnen hun universiteiten. Dat was de inzet van de bezetting van het Amsterdamse Bungehuis en de acties en oproepen die daarna luid zijn herhaald. Hun eerste doel was om aandacht te krijgen van de beslissers en de media. Dat doel is glansrijk behaald. Hun volgende doel is om werkelijk meer inspraak te krijgen in het reilen en zeilen van hun Alma Mater. Je kunt je afvragen of je dat echt moet willen. Bureaucratieën besluiten traag. Als je daar deel van uit maakt, zal je je aan moeten passen aan het heersende tempo. Dat betekent heel veel vergaderen. Actie voeren lijkt een snellere weg om resultaten te boeken. Maar daar mogen de studenten zelf over beslissen.
Interessant is om te zien hoe de studentenbeweging gezamenlijke standpunten weet te formuleren. Hoe krijgen al die studenten het voor elkaar om duidelijke standpunten uit te dragen waar iedereen achter staat en blijft staan? Een belangrijke rol daarin speelt de manier van communiceren. Daarvoor maken ze gebruik van de handgebaren die de Occupy-beweging (waar is die gebleven?) heeft ontwikkeld. Deze gebarentaal maakt het mogelijk om op twee niveaus tegelijk te communiceren. De spreker draagt verbaal zijn standpunt uit en de toehoorders reageren met handgebaren. Daar kan de spreker of de voorzitter vervolgens iets mee doen.
In ‘gewone’ vergaderingen maken we bijna alleen maar gebruik van gesproken taal. Verbale reacties op een betoog leiden tot verstoring. Daarna moet iedereen weer zijn best doen om de draad op te pikken. Dat is vermoeiend en tijdrovend. Door meer met handgebaren te werken, kunnen we effectiever met elkaar vergaderen. Welke gebaren je gebruikt, maakt natuurlijk niet zoveel uit. Als je maar hetzelfde denkt over de betekenis. Om te beginnen kan je gebruik maken van de gebaren van Occupy.
Leave a Reply