Yellow toy duck swimming, by Nick Harris
Vier mensen hadden een goed idee. Het ging over werken, netwerken en ondernemen. Dat idee wilden ze graag delen met (andere) ondernemers. Zo zaten we op een dinsdagavond met 20 mensen in een broeierig zaaltje. Enthousiast deed de woordvoerder van het kwartet initiatiefnemers zijn verhaal. Hij oogstte bewondering voor het idee en de reacties waren constructief. De eerste set haalde hij met gemak binnen.
Toen haperde de machine. Er was een programma en er was ook een notitie waarin het idee stond beschreven. Slechts de helft van de deelnemers had dit ontvangen. De mensen die niets gelezen hadden, wilden graag toch alles heel precies weten. Dat kostte heel veel tijd, in dat broeierige zaaltje. Daarna ging het over het vervolg. Daar hadden de initiatiefnemers niet over nagedacht. Ze hadden wel een ‘eindplaatje’ in gedachten. Hoe je dat moest bereiken, was onduidelijk.
De woordvoerder, die wel een goede woordvoerder was en geen goede gespreksleider, verloor langzaam de grip op de vergadering. Als de gespreksleider niet stuurt, zijn er altijd wel een paar deelnemers die de regie overnemen. Zeker als zij hun eigen kansen ruiken. De hardste schreeuwers zijn dan in het voordeel. Er ontstaat een strijd over wie het beste idee heeft in plaats van een gezamenlijk commitment. In een strijd zijn altijd verliezers. In dit geval werden dat afhakers.
Door geen voorstel te hebben over de volgende stap, legden de initiatiefnemers hun idee in de handen van anderen. Hoe het verder gaat is ongewis. Of het erg is ook. En de woordvoerder, die dobberde stuurloos naar het einde.
Leave a Reply