De Oscar 2015 voor de beste mannelijke bijrol kan J.K. Simmons bijna niet meer ontgaan. Hij ontvangt hem voor zijn rol als Terence Fletcher, (jazz)bandleider in de film Whiplash. Terence Fletcher heeft oog voor muzikaal toptalent. Zodra hij dat ontdekt, voelt hij zich geroepen om dit talent tot volle wasdom te laten komen.
In Whiplash neemt hij de jonge drummer Andrew Neyman (gespeeld door Miles Teller) onder zijn hoede. Hij laat Andrew alle hoeken van de kamer zien. Zijn methoden zijn onorthodox en zeldzaam streng. Hij rechtvaardigt zijn werkwijze met de motivatie dat hij de wereld een nieuwe Charlie Parker, Louis Armstrong en Buddy Rich niet wil onthouden. Hij heeft een grote afkeer van het compliment ‘good job‘. De centrale vraag in Whiplash is dan ook: ‘Wat kan/mag je doen om mensen het maximale uit zichzelf te laten halen?’ Die vraag geldt niet alleen in de muziek maar eigenlijk op alle plekken waar mensen hun talenten ontwikkelen. Dus ook op de ‘gewone’ werkvloer.
In een jazzband werken musici samen om een muziekstuk zo goed mogelijk voor het voetlicht te brengen. Hoewel het soms lijkt alsof iedereen maar wat doet, liggen er afspraken aan het succes ten grondslag. De bandleden zorgen samen voor een goede basis. Iedereen begint en eindigt tegelijk, speelt het afgesproken akkoordenschema en het ritme klopt steeds. Daarbinnen is er ruimte voor de solisten. Die krijgen om de beurt de kans om hun bijdrage te leveren. Dat vraagt om zelfvertrouwen van de solist en het vertrouwen van de andere bandleden. Iedereen is afhankelijk van elkaars inzet om een muziekstuk goed te laten klinken. En iedereen weet waar hijzelf goed in is en wat de ander beter kan. Dat krijg je voor elkaar door te oefenen en steeds aandacht te hebben voor verbeteringen. Daarin hoef je niet zover te gaan als Terence Flechter. Maar de lat mag best iets hoger liggen dan ‘good job‘.
Leave a Reply